Kobieta została rzekomo ranna w wyniku upadku na chodniku na Brooklynie. Przyczyną zdarzenia było prawdopodobnie podniesienie lub nierówność chodnika. Ranna kobieta żądając odszkodowania za doznane urazy, pozwała miasto Nowy Jork. W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że pozwany został poinformowany o defekcie chodnika, ponieważ instytucja zajmująca się lokalizowaniem wadliwych chodników w mieście Nowy Jork dostarczyła wcześniej pozwanemu mapę wskazującą na miejsce, w którym powódka upadła.
Przed rozpoczęciem procesu, sąd pierwszej instancji przychylił się do wniosku in limine pozwanego i odmówił dopuszczenia dowodu z zeznań byłego kierownika instytucji zajmującej się bezpieczeństwem chodników i byłego kierownika jednostki przyjmującej zawiadomienia w miejskim wydziale komunikacji. Sąd pierwszej instancji nie dopuścił również byłego kierownika instytucji zajmującej się bezpieczeństwem chodników do uczestnictwa w roli biegłego w zakresie map lokalizujących wadliwe chodniki. Sąd pierwszej instancji wydał bezpośredni wyrok na korzyść pozwanego i oddalił pozew. Powódka wniosła apelację.
Drugi Wydział orzekł, że sąd pierwszej instancji błędnie oddalił wniosek powódki o dopuszczenie mapy jako środka dowodowego oraz wskazał. że mapa była istotnym materiałem do rozstrzygnięcia kwestii prawidłowego zawiadomienia pozwanego o wadliwym chodniku, na którym powódka rzekomo upadła.
Drugi Wydział wyjaśnił, że pozwany jest zobowiązany do utrzymania miejskich ulic i chodników w należytym stanie wyłącznie w zakresie defektów i niebezpiecznych warunków, o których położeniu faktycznie powiadomieni zostały organy miasta. Niniejszy Sąd w uzasadnieniu wskazał również, że pisemne zawiadomienie o defekcie jest warunkiem potrzebnym do udowodnienia zaniedbania pozwanego. Niniejszy Sąd w dalszej części uzasadnienia wskazał, iż zgodnie z przyjętą zasadą, mapy przygotowane przez instytucję zajmującą się bezpieczeństwem chodników i złożone w jednostce zawiadomień miejskiego wydziału komunikacji stanowią pisemne zawiadomienie o wadliwych chodnikach oznaczonych na mapach. Drugi Wydział wyjaśnił również, że powódka poprzez dopuszczenie mapy jako dowodu nie miała na celu udowodnienia dokładnej lokalizacji wadliwego chodnika na mapie. Zdaniem Sądu, powódka zamierzała udowodnić, że pozwany został, zgodnie z prawem, powiadomiony o defekcie piętnaście dni przed wypadkiem powódki oraz, że mapa nie stanowiła dowodu pośredniego „ze słyszenia” i w związku z tym powódka nie musiała spełnić wymogów dotyczących wyjątku od reguły dowodowej odnoszącej się do dowodów pośrednich.
Co więcej, Drugi Wydział orzekł, że sąd pierwszej instancji bezzasadnie odmówił uznania byłego kierownika instytucji zajmującej się bezpieczeństwem chodników jako biegłego w zakresie map przygotowywanych przez instytucję. Drugi Wydział wyjaśnił, że były kierownik posiadał wymagane „umiejętności, szkolenie, wykształcenie, wiedzę i doświadczenie”, które wskazywały na wiarygodność jego opinii.
Tym samym, Drugi Wydział zmienił decyzję sądu pierwszej instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia.