top of page
  • Writer's picturemec. Wierzbicki

Upadek z dachu


WORKERS COMP ADWOKAT

W listopadzie 2008 roku pewien robotnik firmy naprawiającej dachy montował izolację w odległości 1,5 stopy od krańca dachu, z zewnętrznej strony brzegu o długości sześciu stóp. W trakcie instalacji mężczyzna spadł z dachu z wysokości około 40 stóp i doznał urazu. Właścicielem budynku była firma, która podnajęła nieruchomość dwóm innym korporacjom. Jeden z najemców zlecił firmie zewnętrznej usunięcie i położenie nowego dachu. Mężczyzna, zarzucając, między innymi, niedbalstwo i naruszenie §240(1) Prawa pracy, pozwał właściciela budynku i obydwóch najemców, żądając odszkodowania za doznane urazy.

Następnie, powód wniósł wniosek o wydanie przez sędziego wyroku bezpośredniego w kwestii odpowiedzialności pozwanego na podstawie, między innymi, naruszenia §240(1) Prawa pracy.

Materiał dowodowy wykazał, że w trakcie robót na dachu wykorzystano „system ostrzegawczy”, którego celem było ostrzeżenie robotnika gdy znajdował się w odległości 6 stóp od krawędzi dachu. Roboty nadzorował kontroler bezpieczeństwa, który werbalnie ostrzegał robotników gdy zbliżali się do krawędzi. Wzdłuż krawędzi dachu nie zainstalowano żadnych barierek, nie zapewniono również pasów bezpieczeństwa.

Sąd pierwszej instancji oddalił wniosek powoda.

Drugi Wydział orzekł, że sąd pierwszej instancji powinien był przychylić się do wniosku powoda. Następnie wskazał, iż §240(1) Prawa pracy nakłada na głównych wykonawców, właścicieli i najemców nadzorujących roboty obowiązek zapewnienia środków bezpieczeństwa w celu ochrony robotników przed ryzykami związanymi z robotami na wysokości”. Niniejszy Sąd w dalszej kolejności wyjaśnił, iż powód, aby skutecznie dochodzić roszczeń na podstawie §240(1) Prawa pracy, musi udowodnić naruszenie ustawy oraz wykazać, że naruszenie pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z urazami. Niniejszy Sąd wyjaśnił, że powód, poprzez fakt, że nie zapewniono mu odpowiednich środków bezpieczeństwa chroniących go przed ryzykami związanymi z pracą na wysokości oraz ze względu na to, że przyczyniło się to do jego wypadku, udowodnił prima facie, iż przysługuje mu orzeczenie z mocy prawa na podstawie powództwa z §240(1) Prawa pracy.

Niniejszy Sąd uzasadnił również, że w opozycji do powyższego ustalenia powoda, pozwani nie podnieśli skutecznie spornych okoliczności faktycznych.

Zaprzeczając twierdzeniom pozwanych, Drugi Wydział orzekł, że system ostrzegawczy rzekomo zastosowany w miejscu robót w czasie wypadku powoda nie spełniał wymogów środków bezpieczeństwa w rozumieniu §240(1) Prawa pracy. Sąd wskazał, iż złożone pod przysięgą oświadczenie biegłego z zakresu bezpieczeństwa robót budowlanych, zatrudnionego przez pozwanych, według którego system ostrzegawczy spełniał wymogi Ustawy o bezpieczeństwie i zdrowiu zawodowym oraz innych uznawanych praktyk, było niewystarczające do podniesienia zarzutu, że fakt naruszenia przez pozwanych §240(1) Prawa pracy był sporny. W tej sprawie Drugi Wydział zastosował zasadę, zgodnie z którą „Prawo pracy rządzi się samodzielnym reżimem prawnym i reguluje własne środki bezpieczeństwa, których naruszenie stanowi niezależną podstawę odpowiedzialności, bez względu na to czy działania były zgodne ze standardami prawa federalnego lub ogólnymi praktykami przyjętymi w danej branży.”

Tym samym, ze względu na to, że pozwani nie udowodnili spornych okoliczności faktycznych dotyczących naruszenia §240(1) Prawa pracy lub faktu, że rzekome działania były wyłączną adekwatną przyczyną wypadku, Drugi Wydział orzekł, że sąd pierwszej instancji powinien był przychylić się do wniosku powoda w kwestii wydania bezpośredniego wyroku w zakresie odpowiedzialności pozwanego na podstawie, naruszenia §240(1) Prawa pracy.

Zgodnie z powyższym, Drugi Wydział zmienił nakaz sądu pierwszej instancji i uznał wniosek powoda o wydanie bezpośredniego wyroku w zakresie odpowiedzialności pozwanego na podstawie, naruszenia §240(1) Prawa pracy.

15 views0 comments

Recent Posts

See All
bottom of page