W grudniu 2014 roku, Drugi Departament Sądu Apelacyjnego podtrzymał decyzję sądu pierwszej instancji w kwestii odpowiedzialności miasta Nowy Jork za wypadek pracownika, który nadział się na pręt i doznał poważnych obrażeń. Drugi Departament utrzymał również wysokość odszkodowań przyznanych przez ławników za doznany oraz przyszły ból i cierpienie poszkodowanego.
Pewien mężczyzna w trakcie prac budowlanych przewrócił się do tyłu i nieszczęśliwie upadł na niezabezpieczony kawałek pręta zbrojeniowego. Pręt przebił ciało pracownika, w wyniku czego mężczyzna doznał ciężkich obrażeń. Poszkodowany musiał być wielokrotnie hospitalizowany i przeszedł liczne zabiegi chirurgiczne. Mężczyzna doznał przepukliny dysku, przeszedł operację zespolenia kręgosłupa, fizykoterapię i przyjął liczne zastrzyki przeciwbólowe. Eksperci zleceni przez poszkodowanego zeznali, że z powodu wypadku stan mężczyzny będzie ulegał stałemu pogorszeniu. Zgodnie z przedstawioną przez nich opinią, poszkodowany będzie musiał przejść kolejne operacje oraz do końca życia będzie potrzebował stałego leczenia.
W związku z tym, że przedmiotem prac była konstrukcja budynku elektrycznego na rzecz miasta Nowy Jork, poszkodowany pozwał Miasto o odszkodowania za poniesione obrażenia fizyczne, zarzucając naruszenia przepisów § 200 i § 241 (6) Prawa Pracy. Prawnicy Miasta złożyli wniosek o wydanie wyroku bezpośredniego i oddalenie powództwa, lecz sąd pierwszej instancji wydał wyrok bezpośredni na korzyść poszkodowanego, orzekając, że Miasto było odpowiedzialne za naruszenia przepisu § 241 (6) Prawa Pracy. Następnie, odbył się proces w zakresie wysokości odszkodowania, gdzie ława przysięgłych przyznała poszkodowanemu 2,000,000 za doznany ból i cierpienie, ponad $123,000 za utratę zarobków, ponad $162,000 za wydatki poniesione na opiekę medyczną, $3,000,000 za przyszły ból i cierpienie, $400,000 za stracone zarobki w przyszłości oraz ponad $1,107,000 za przyszłe wydatki medyczne.
Prawnicy Miasta wnieśli apelację, podnosząc, że poszkodowany był współwinny i przyczynił się do wypadku, a wysokość odszkodowań za doznany i przyszły ból i cierpienie była wygórowana.
Rozpatrując apelację, Drugi Departament Sądu Apelacyjnego na wstępie wyjaśnił, że przepis § 241 (6) Prawa Pracy nakłada na właścicieli i generalnych wykonawców bezwzględny obowiązek dochowania należytej staranności i zapewnienia odpowiednich środków bezpieczeństwa wszystkim pracownikom wykonującym prace budowlane, wykopowe lub rozbiórkowe. Zgodnie z powyższym przepisem, właściciele i wykonawcy muszą przestrzegać stosownych regulacji i przepisów bezpieczeństwa. W niniejszej sprawie poszkodowany podniósł zarzut z przepisu § 241 (6) Prawa Pracy, wykazując, że Miasto naruszyło przepis bezpieczeństwa 12 NYCRR 23-1.7 (e) (2) Kodeksu Przemysłowego, zgodnie z którym, „podłoża, platformy i inne powierzchnie płaskie, na których wykonywane są prace lub po których przechodzą pracownicy, powinny być oczyszczone z warstw brudu i gruzu oraz wolne od rozrzuconych narzędzi, materiałów i ostrych wystających przedmiotów”. Sąd Apelacyjny podkreślił jednakże, że przepis nie ma zastosowania jeżeli element, który zranił poszkodowanego był integralną częścią obiektu poddanego pracom budowlanych.
Drugi Departament orzekł, że Miasto naruszyło przepisy bezpieczeństwa, co było bezpośrednią przyczyną wypadku i obrażeń poszkodowanego. W związku z tym sąd pierwszej instancji słusznie wydał wyrok bezpośredni i orzekł o odpowiedzialności Miasta za naruszenie przepisu § 241 (6) Prawa Pracy. Sąd Apelacyjny wskazał natomiast, że prawnicy Miasta nie zdołali udowodnić, że pręt był integralną częścią obiektu. Tym samym, nie było okoliczności faktycznych, które wymagałyby wyjaśnienia i przeprowadzenia procesu sądowego. Sędziowie Apelacyjni orzekli również, iż pomimo, że współwina powoda jest okolicznością rozpatrywaną przy naruszeniu przepisu § 241 (6) Prawa Pracy, to Miasto nie wykazało, aby poszkodowany był współwinny wypadkowi.
W kwestii odszkodowań, Drugi Departament orzekł, że biorąc pod uwagę rodzaj i zakres obrażeń poszkodowanego, wysokość odszkodowań, przyznanych przez ławników w kwotach odpowiednio 2,000,000 za doznany ból i cierpienie oraz $3,000,000 za przyszły ból i cierpienie, była odpowiednia. Sąd Apelacyjny wskazał, że odszkodowania nie były wygórowane i stanowiły uczciwą rekompensatę za cierpienia poszkodowanego.
W związku z powyższym, Sąd Apelacyjny w całości podtrzymał decyzję sądu pierwszej instancji, zarówno w kwestii odpowiedzialności Miasta jak i wysokości odszkodowań.